Автор Карина черепицкая задал вопрос в разделе Прочее непознанное
нужно краткое содержание Адам Мицкевич "Гражына" ??? и получил лучший ответ
Ответ от John[гуру]
«Гражина». Тема любви к родине является основной и в поэме Мицкевича начала 20-х годов «Гражина» .
Эпическая поэма «Гражина» , работать над которой Мицкевич начал в 1821 году, свидетельствует о глубоком интересе поэта к историческому прошлому его родины. В основу сюжета положен один из эпизодов борьбы литовского народа с немецкими крестоносцами. В центре поэмы — образ Гражины, отважной героини-литвинки. Всеми поступками Гражины руководит ее любовь к родине; долг перед отчизной она ставит выше своего личного счастья, своей любви.
Образ Гражины противопоставлен в поэме образу князя Литавора, который, стремясь к личному благополучию, встает на путь предательства интересов своей родины и народа.
Поэма открывается описанием старинного княжеского замка. Здесь живет князь Литавор, который ведет междоусобную борьбу с князем Витольдом. В этой борьбе Литавор решил опереться на тевтонских рыцарей — врагов своего народа и родины. Немецкие феодальные захватчики способствовали разжиганию междоусобной вражды между литовскими князьями, так как она была выгодна им. Договор Литавора с крестоносцами вызывает решительный протест со стороны советника князя Рымвида и его жены Гражины. Но никакие просьбы не действуют на Литавора; больше всего его волнует исход его личной распри с Витольдом. Тогда Гражина, облачившись в доспехи своего мужа, вместе с дружиной выступает против крестоносцев. Она умирает на поле боя, на руках Литавора, прибывшего слишком поздно к месту сражения. Потрясенный трагическими последствиями своих заблуждений, ошибочностью избранного им пути, князь Литавор кончает жизнь самосожжением на костре.
Мицкевич сам подчеркнул фольклорную основу поэмы «Гражина» , закончив ее следующими словами:
Никого в Новогрудке не сыщется ныне,
Кто бы песни тебе не пропел о Гражина,
Повторяют ее дудари по старинке,
А долина зовется Долиной литвинки.
Как отмечает автор, описанные в поэме события были источником народных поэтических легенд и преданий, повторяемых из поколения в поколение. «Гражина» во многом перекликается с романтическими балладами Мицкевича («Свитезь» и другие). Положив в основу своей поэмы события национально-исторического характера, Мицкевич придал им ярко выраженную романтическую окраску. Средневековый замок, окруженный таинственной мглой и лишь едва освещаемый светом луны, темные переходы, высокие валы — вот обстановка действия, описанием которой открывается поэма.
В приподнято-романтическом тоне даны и описания героев. Прежде всего это относится к самой героине, отличающейся от всех окружающих красотой, отвагой, мужеством и необычной для женщины решительностью и силой:
Не только стан красавицы-княгини,
Но и душа ее была под стать мужчине.
Забыв о пяльцах и веретене,
Она не раз, летя быстрее бури
Верхом на жмудском боевом коне.
Охотилась — в медвежьей жесткой шкуре
И рысьей шапке — с мужем наравне.
Типично романтической является и композиция поэмы. Поэт описывает лишь самые значительные, узловые моменты действия, не стремясь к детально полному раскрытию связи между ними. Элемент тайны, недосказанности присутствует на всем протяжении развития действия. И лишь в конце, в эпилоге, все события получают полное разъяснение. Такое построение поэмы придает ей и занимательность, и драматизм.
В польской литературе поэма Мицкевича «Гражина» положила начало жанру романтической поэмы, разрабатывающей национально-историческую тематику.
Дзеянне гэтай рамантычнай паэмы пачынаецца на Навагрудскім замку. Аднойчы, у легкадумнае і цёмную ноч, у замак прыбылі тры рыцара-крыжака. Узначальваў гэты невялікі атрад магістр ордэна Дзітрых фон Книпроде. Насельнікі замка былі здзіўлены і абураны, бо ў іх крэпасць з'явіліся галоўныя ворагі літоўцаў — тэўтонскія рыцары. Магістр запатрабаваў далажыць аб сваім прыездзе князю Литавору. Акно ў вежы князя свяцілася, але зайсці да яго ўсё роўна не адважыўся ніхто. Нарэшце, слугі абудзілі Рымвида, бліжэйшага дарадцы і «правую руку» князя. Толькі ён мог без дазволу ўвайсці ў пакоі Літавора.
Князь Литавор сапраўды не спаў. Ён быў чымсьці моцна заклапочаны.
Спакою, трывожачыся надзвычай,
Твару надаць не мог ён свайму,
Хоць і жадаў, каб патаемнай таямніцай
Слуга яго не завалодаў выпадкова...
Убачыўшы вернага дарадцы, Литавор паведаміў яму аб сваім рашэнні. Князь сабраўся выступіць з войскам, каб захапіць пасаг сваёй жонкі — горад Ліду. Вітаўт паабяцаў зрабіць Літавора князем Ліды, але абяцаньня свайго ня выканаў, і Литавор вырашыў узяць сілай тое, што належыць яму па праву. Дарэмна Рымвид спрабаваў адгаварыць свайго князя ад гэтай небяспечнай задумы. Дарадца хацеў захаваць свет у княстве, але Литавор ззамаладу быў упарты, скрытны, і ніколі не адмаўляўся ад свайго рашэння. Нарэшце, саветнік зразумеў, што князь ад яго што-то хавае, і гэтая таямніца звязаная з тэўтонцамі.
Памарудзіўшы трохі, Рымвид расказаў князю аб візіце тэўтонцаў. У адказ Литавор прызнаўся, што заключыў дамову з крыжакамі. Яны даюць князю войска для паходу на Жмудь і Русь, а Литавор аддае ім частка заваяванага багацця. У парыве шчырасці князь распавёў дарадцы аб вялікай крыўдзе на Вітаўта. Литавор лічыў, што ўладар Польшчы незаслужана багаты і знакаміты. Усе заваёвы Вітаўта кладуцца на плечы яго васалаў, а багацця і ўшанаванні атрымлівае ён адзін. Сам Литавор не адзін раз падтрымліваў Вітаўта на поле лаянцы, але ў ўзнагароду не атрымаў нічога. Князь быў упэўнены, што нават законныя ўладанні — пасаг жонкі — Вітаўт не жадае аддаваць. Зноў Рымвид паспрабаваў адгаварыць свайго князя. Дарадца лічыў, што крыўды Літавора — не падстава сговариваться з ворагамі свайго народа. Ён пераконваў Літавора аднавіць саюз з Вітаўтам, бо Польшча і Літва — амаль радня. Князь, тым не менш, быў настроены рашуча. Ён не верыў Вітаўту:
Што Вітаўту яго дагавора!
Спадарожны вецер нёс яго ўчора,
Сёння новы на яго накатит.
Паўплываць на князя магла толькі яго жонка, выдатная Гражына. Дзеля такога важнага справы Рымвид не пабаяўся разбудзіць княгіню ў позні гадзіну. Гражына не была юнай дзяўчынай:
Яна ўступіла ў апоўдні жаночых гадоў,
Затое валодала хараством двойною —
І спелай і дзявочай прыгажосцю.
Княгіня была стройная, высокая і лічылася першай прыгажуняй на Нёмане. Яна не сядзела дома за рукадзеллем, у Гражыны была мужчынская душа. Калі княгіня, апрануўшыся ў мужчынскае адзенне, на баявым кані, выязджала на паляванне, яе часта прымалі за князя. Для Літавора Гражына была не толькі жонкай, але і дарадцам. Яна падзяляла з мужам і ложа, і цяжар улады.
Рымвид распавёў княгіні аб зваліўшагася на іх бядзе. Узрушаная, Гражына адправілася да мужа, каб адгаварыць яго ад саюза з тэўтонцамі. Падслухаць размову мужа і жонкі Рымвиду не ўдалося. Чуў ён толькі голас князя, суровы і непахісны. Пасля размовы Литавор заснуў, а Рымвид ўбачыў пажа — той выйшаў на балкон і загадаў тевтонцам прыбірацца прэч. Дзітрых фон Книпроде, раззлаваны гэтак непачціва зваротам, пакляўся адпомсціць за крыўду.
Рымвид губляўся ў здагадках. Няўжо Княгіня не паслухаўся мужа і самавольна выгнала нямецкіх рыцараў? Неўзабаве Гражына паклікала дарадцы і патлумачыла свой учынак. Яна спадзявалася, што час астудзіць запал і крыўды князя. Рымвид, наадварот, лічыў, што крыўды князя нарадзіліся не сёння, і нават час